Zelfgemaakt!
“Alstublieft, hier zijn uw Kinderpostzegels”. Ik gaf de envelop af en huppelde naar de volgende deur. Een cruciaal onderdeel, het vragen van geld, deed ik niet. Dat geld haalde ik uit mijn eigen spaarpot en stopte het in de envelop voor school.
Met een grote envelop en instructies liep ik langs de deuren in mijn straat om Kinderpostzegels te verkopen. De eerste ronde was nog best leuk, deur voor deur vragen of mensen ze wilden kopen, en dan het formulier netjes invullen. Een maand later de bestelde zegels langsbrengen en ervoor in ruil geld vragen vond ik een stuk lastiger. Bij sommigen lukte dat wel, maar ik haalde dus ook geld uit mijn eigen spaarpot. Ik en geld vragen, dat was lange tijd geen goede combinatie.
Salaris onderhandelen was al net zo lastig. Eén keer gaf de werkgever, nadat ik meteen akkoord gaf op het eerstgenoemde bedrag, me er zelfs uit zichzelf een paar honderd gulden per maand bij. Haha. Ik had niet eens door dat het de bedoeling was om te onderhandelen! Dat ik toch onderneemster werd, lijkt als je dit leest onwaarschijnlijk, en toch was dat de meest logische keuze.
In Trouw staat een rubriek die heet ‘Zelfgemaakt’. De koppen van deze artikelen klinken als:
‘Hoe een Rotterdamse welzijnswerker worstenmaker werd’
‘Julie maakt tassen van werkkleding die niet meer gebruikt wordt’
‘Claudia ontdekte het fermenteren en nu is ze verslingerd aan kimchi’’
‘Hij ruilde zijn Porsche in voor zes hectare aan vlierstruiken’
‘Sander stopte als IT consultant om wasabi te gaan verbouwen, in eigen kas’.
Van dit soort headlines gaat mijn hart zingen, en mijn fantasie draait overuren. Een heel diep voelen, daar hoor ik te zijn. Het concept is ook zo aantrekkelijk simpel. Je maakt iets, anderen willen dat, je verkoopt het en dat is je hele bestaan. Zo eenvoudig leven, dat is wat ik altijd heb gewild.
Mijn dromen gingen alle kanten op en toch kwamen ze steeds op hetzelfde neer. Toen ik 20 was, droomde ik over het hebben van een geitenboerderij en het zelf maken van verse geitenkaas. Later fantaseerde ik over het maken van de perfecte muffin naar Amerikaans recept (die totaal anders is dan de Nederlandse cakejes) en die dan verkopen. Over de perfecte broek maken, zoals Miss Celie’s Pants uit The Color Purple, en daar een business van maken. Natuurlijke zeep maken, servies van keramiek. Van alles is langs gekomen. Dat keramiek heb ik trouwens ook een tijdje echt gedaan, en nog best wat van verkocht op een tafeltje voor ons erf op Texel. Op dat tafeltje stond dan een vogelhuisje als kassa – hoefde ik lekker geen geld te vrágen! Ook stond ik een keer op een kunstmarkt met mijn keramiek, maar dat gaf me zo’n ongemakkelijk gevoel, dat ik dat nooit meer heb gedaan. Dat verkoperige gevoel, gedver!
In het échte leven liep het anders. Na een secretaresse opleiding die ik alleen maar deed omdat thuis gezegd werd dat ik het veel te hoog in mijn bol had voor de universiteit, startte ik – met dank aan de net ingevoerde basisbeurs – op mijn 24e met Culturele Antropologie. Er volgden zes geweldige jaren van verdieping en gevoel van belonging. Enorm balen dat het niet lukte om daarmee ook werk te vinden. En ja hoor, ik werkte weer als secretaresse, en nadat ik drie keer met mijn ogen knipperde was er ineens twintig jaar voorbij. Natuurlijk is zo’n job niet ‘vreselijk’ maar wel funest in combinatie met een pleasende kant van mezelf waar ik graag vanaf wilde. Liever ‘brave’ dan braaf. Een onverwacht ontslag zeven jaar geleden, in een periode dat we toch al in enorme financiële shit zaten, was nodig om eindelijk te gaan doen wat ik het allerliefste doe.
Slow Stitching gaat over het maken van patchwork met de hand. Eerst lapjes kapot knippen en ze dan weer aan elkaar naaien. Ontdekken hoe leuk dat is. Vertragen en onthaasten. Een ode aan langzaam leven. Lekker mindful, steekje voor steekje. Met stitchen kom ik op een heel praktische manier weer bij mezelf, uit het hoofd, en in het nu. Zo stitch ik mezelf happy door te doen wat ik het allerliefste doe, en ik inspireer anderen dat ook te doen, door simpelweg creatief iets te maken. Denk ‘Sunshine on a Cloudy Day’. Ondanks omstandigheden, ondanks allerlei blocks on the road. Zo creëer ik hele verhalen, meditatief en helend. Er is niets meer rustgevend en blijmakend, dat daarna ook nog een geliefd gebruiksvoorwerp wordt. Of zelfs een heirloom! In het nu is helemaal niks mis, haal adem en ga door.
Er mocht nog wat geshift worden in lef, zelfvertrouwen en moneymindset. Ik ontdekte het Online Leren. Een wereld ging open! Creatieve online lessen, daarna cursussen over persoonlijke en spirituele ontwikkeling en cursussen in online ondernemen. Zolang ik het ondernemen niet zie als verkopen, en me focus op het blij maken van mensen, hoe schijterig ik ook ben, dan lukt het! Helemaal op mijn manier.
Met creatieve online cursussen op het Slow Stitching platform kun jij ook leren hoe je jezelf steekje voor steekje happy stitcht. In 2022 maak ik ook zelf weer fysieke producten. Ik ga antieke lakens verven met planten, en daarvan van alles maken. Just for the fun.
Wil je daar nou meer van weten? Je bent zo enorm welkom op www.margreethvandijk.nl