Wat de egel kwam vertellen

Ik kom aan bij Theetuin ‘Het Kaslokaal’. Mijn achterbak ligt vol met patchwork. Terwijl ik uit de auto stap, stopt het met regenen. Ik zie de fotograaf al staan. Ze zegt: “Ik heb een plekje in de theetuin op het oog, we moeten er snel heen, dan kunnen we die bezetten.” Samen sjouwen we alle patchwork dekens naar de bewuste grote tafel achterin de theetuin.

Ik had voor mezelf een fotoshoot geregeld. Mijn bedrijf Slow Stitching verdiende een mooi rebranding traject. Maar ja, dat betekende dan dus ook dat ik zélf opnieuw op de foto moest. Hoe dichterbij die shoot kwam, hoe zenuwachtiger ik werd. Veel te druk maakte ik me erover. Hoe had ik dit in hemelsnaam kunnen bedenken. Al die moeite en aandacht, én dat geld, voor foto’s van mij? Onzekerheid over extra kilo’s en überhaupt over hoe ik er op foto’s uit zou zien.

Daarnaast was er altijd al iets geks met foto’s. Als er groepsfoto’s werden genomen, dan stond ik er vaak niet op. Zo gek! Ik werkte bijvoorbeeld 15 jaar bij een bedrijf waar om de haverklap foto’s gemaakt werden van allerlei uitjes, evenementen, sinterklaasfeestjes. Achteraf zag ik dan steeds dat ik er niet op stond. Je zou bijna denken dat ik er helemaal niet werkte. Dat gebeurde niet bewust en ging helemaal vanzelf. Toen mijn dochters klein waren, moesten er soms expres een paar foto’s van mij gemaakt worden, anders zouden de dochters als ik dood was nog denken dat ze nooit een moeder gehad hadden.

Maar goed, voor de rebranding van Slow Stitching wilde ik toch echt die foto’s. En ik wist ook wel precies wat wel en niet helpend zou zijn. Zenuwachtig zitten zijn zou me nergens brengen. Dus boekte ik vooraf een paar dagen een hotel aan zee in de buurt van de theetuin. Heerlijk, even alleen focussen op plezier, wat wandelen, wat zwemmen in zee. Ik had ook de juiste ondersteuning geboekt: een branding expert en een fotograaf die me aanspraken in energie. Ik voelde me veilig in de liefdevolle handen van die twee vrouwen.

En dat werkte: de fotoshoot werd een hartstikke leuke dag. In vrolijke sfeer, lekker buiten, en tot mijn grote blijdschap toen ik die auto uitstapte: de voorspelde regen hield net op toen ik mijn portier open deed. Het resultaat was ook echt super: leuke foto’s, precies wat de bedoeling was, blij makende beelden, creatief, kleurrijk, niet perfect: perfect dus.

Toch bleef er iets aan me knagen. Als dit nou zo’n leuke dag was, met zo’n mooi resultaat: waarom had ik me er dan van tevoren zó druk over gemaakt? Waarom doe ik dat sinds mijn jeugd toch altijd, en nog steeds even intens. Ik kauwde daar nog op toen ik aan het eind van de dag mijn bed in het heerlijke hotelletje weer in kroop. Plots hoorde ik in de kamer een raar geluid. Ik deed het licht weer aan maar ik kon niet vinden wat het was. Ik besloot toch maar te gaan slapen. Daar was het weer. Dat geluid. Zó duidelijk dat ik toch weer op onderzoek uitging. En toen vond ik het… Er zat een enorme egel in mijn hotelkamer! Ik schrok me rot! Ja, oké, ik weet het, het zijn schattige beestjes, maar zo naast mijn bed… brr. Ik rende in een shirtje naar de receptie, maar die was al dicht, dus ik moest het zelf fixen.

Nadat ik een kwartier achter de egel had aangehobbeld, kon ik hem met een slipper uit de kamer ‘vegen’ naar buiten, de tuin in. Deur dicht, klaar, ik kon slapen. De volgende ochtend appte ik mijn branding expert over de egel in mijn kamer. Zij vroeg: “Weet je wat de egel je komt vertellen?” Aan spirituele boodschappen van dieren had ik nog niet gedacht. We zochten het meteen op. En dit is de spirituele boodschap van de egel die ik vond: “Twijfel niet aan jezelf. Je hoeft je niet angstvallig in een bolletje af te schermen. Mensen hebben het nu meer dan ooit nodig om met elkaar te communiceren. Praat over dingen en laat zien wie je bent.”

Ik realiseerde me ineens dat hiermee mijn vraag beantwoord werd. “Waarom vind ik het toch zo eng om op foto’s te gaan?” Laten zien wie ik ben? Ik weet nog dat ik zeven jaar was toen ik op een woensdagmiddag na school een vriendinnetje uit de klas vroeg “kom je bij me spelen?”. Haar wedervraag was zo treffend voor hoe het er bij mij thuis aan toe ging. Ze vroeg: “Is je vader thuis?” Ja, die is thuis, antwoordde ik. Ze kwam niet spelen.

Met een vader die vaak overdag sliep, moesten we thuis muisstil zijn. Een theelepeltje dat in de gootsteen viel zorgde er al voor dat hij de trap kwam afstormen. Wat dan ook leidde tot een uitbarsting. De angst voor zijn woede maakte dat ik mezelf had aangeleerd om onzichtbaar en doodstil te zijn. Het liefst kroop ik achter de piano. Als ik niet gezien werd, kon me niks gebeuren.

Aha, die nervositeit voor een fotoshoot ging helemaal nooit over twijfel aan of die foto’s wel leuk zouden worden. Het ging over mezelf durven laten zien. Mezelf niet meer angstvallig te beschermen en achter de piano te kruipen. Maar gewoon als een brutale egel door een hotelkamer sjouwen. En geweldig: dat was dus precies waar het de hele dag in de theetuin over ging.

Dat bange meisje van vroeger ben ik natuurlijk allang niet meer. Wat een eyeopener om te ontdekken waaróm ik liever niet gezien word. Nog een sliertje overlevingsstrategie, waar ik niet meer naar hoef te leven, mezelf niet meer hoef te verstoppen. Dank je wel lief egeltje dat je dat nog even onder de aandacht brengt.

Branding Colourful Journey

Foto’s Eleana Jeannette

Theetuin Het Kaslokaal