Vonkjes
Jet gaf in januari gehoor aan de zachte roep binnenin haarzelf om eens patchwork te gaan proberen. En ze ging ook de uitdaging aan om te starten met dat wat er al is. Wel zo praktisch in januari en februari, met gesloten winkels en een lockdown. Jet had nog nooit patchwork gemaakt. Wel schildert ze, leeft voor creativiteit en ademt kunst. En ineens kwam het idee en de zin om eens iets nieuws te proberen. Al zoekend in kasten en laden vindt ze allerlei lapjes. Een picknickkleed gekregen van vriendinnen decennia geleden tijdens haar studie, folklorelapjes, boerenzakdoeken, een sjaal, een zakdoek uit Rusland, een tafelkleed.
Jet dacht dat het eigenlijk wel een project van een jaar zou worden, en ze gaf zichzelf de tijd. Het zou leuk zijn om in 2021 één patchwork deken te maken. Met de korte video’s in de Slow Stitching academie en wat aanmoediging had ze al met een paar weken een ontzettend leuk project gemaakt. En na die paar weken riep ze: ik heb mijn hele verleden aan elkaar gestitcht! En een lol dat ze er in had. Het is ook superleuk om iets nieuws te doen. Eens even iets anders. Uitzoeken hoe je het precies wil indelen, welk lapje naai je naast welk ander stofje. Lapjes met je handen verwerken is zo’n fijne bezigheid, en het geeft afleiding. Ze had eigenlijk gedacht dat het heel moeilijk zou zijn, patchwork maken. Maar het bleek eigenlijk verrassend gemakkelijk te zijn. Achteraf riep ze, ik ben in jaren niet zó gegrepen geweest door één ding!
Weer een paar weken later is de quilt zover af dat ze hem aan de muur kan hangen. Ze heeft alles in de quilt heel goed vastgemaakt, zo zei ze, want ja, je verleden aan elkaar naaien is één ding, maar dat het dan weer los zou gaan, nee, dat wil je niet! Het mag wel lekker vast blijven zitten, dat verleden. Superleuk Jet, wat je hebt gemaakt! En ze is alweer bezig met haar volgende project! Nu gaat ze voor iets groters, een heerlijke deken om onder te kruipen op de bank.
Of het nu in deze gekke coronatijd is, of in een andere periode in je leven. Of je het nu heel druk hebt, of dat je van lamlendigheid even niet weet wat je wil doen, patchwork maken geeft altijd een vonkje. Is het niet een vonkje voor jezelf, dan wel voor een ander. Maar eigenlijk weet ik wel zeker dat iets maken met je handen altijd een vonkje aan jezelf geeft. Je rijgt je herinneringen aaneen, en je maakt iets waarmee je jezelf kunt omhullen, met liefde. Dat geldt ook voor het proces als je ermee bezig bent. Elk lapje dat door je handen gaat, brengt je weer even bij waar je toen was. Je verbindt je er weer mee. En als je het ene lapje tegen het andere naait, met kleine steekjes met de hand, brengt dat je ook weer in het nu. Je vertelt een verhaal, en je nodigt anderen uit om ook hun verhaal te vertellen, met lapjes, met gevoel en met woorden. Je kunt praten met je quilt als je ermee bezig bent.
