Hoi ik ben Margreeth,
In een paar steekwoorden: nieuwsgierige creatieveling, intuïtief, happy introvert en antropoloog. Ik ben geboren op precies de dag dat Martin Luther King zijn beroemde “I Have A Dream” toespraak hield - daar kwam ik pas achter bij het 40-jarig jubileum van die toespraak.
Met mijn heimwee naar Texel ben ik liefhebber van zee en zwemmen in natuurwater - maar doe dat veel te weinig. Hou van eenvoud, me in van alles verdiepen, van keihard lachen, van écht contact met mensen en van iets in elkaar herkennen. Verder gruwel ik van spelletjes en sport, en heb ik een nogal scherp afgesteld bullshitradar.
Patchwork was er ineens, daarvóór vond ik het eigenlijk best suf. In 2008 zag ik een plaatje in een boek van een moderne patchwork deken die ik práchtig vond, dat wilde ik ook wel eens uitproberen. Ik volgde lessen in de quiltwinkel op Texel, waar ik toen woonde. Ik ontdekte wat maken met mijn handen met me deed, ontwikkelde mijn eigen stijl en ben er nooit meer mee opgehouden, ook tot mijn eigen verbazing.
Zelf maken speelde in mijn jeugd een grote rol: mijn moeder maakte altijd brood, taarten, toetjes. Alles werd thuis gemaakt en ook gerepareerd. Ook stof was altijd al aanwezig in mijn leven; alle vrouwen in mijn familie waren heel creatief en maakten kleding. Mijn oma, mijn moeder, mijn tante. Dat kon ik allemaal niet zo precies.
Ik verbind me op mijn eigen manier met mijn voormoeders. Als kind was ik dromerig, en altijd op zoek naar hoe iets in elkaar zit, en naar wie ik zelf eigenlijk was. Wat bij mij hoorde, en wat ik het allerliefste wilde doen.
Als 'homebody', wat toch een stuk leuker klinkt dan huismus, ben ik ervan overtuigd dat wat er écht toe doet, zit in de kleine dingen. In eenvoud en simpelheid. Maken met mijn handen helpt me daarbij.
YELLOW BRICK ROAD
In patchwork zitten nog zoveel meer lagen. Ik geef zelf betekenis aan datgene waarmee ik me wil verbinden. Ik verwerk er hele verhalen in. Ik maak zo mijn verhaal visueel. Toen ik op mijn 19e ontdekte dat mijn 'vader niet mijn vader' was, vielen er heel veel kwartjes, en er kwamen ook nieuwe vragen bij. Een tien jaar lange zoektocht naar mijn biologische vader eindigde bij zijn grafsteen in Flint, Michigan, USA. Dat ik daar eigenlijk niet verdrietig was, maar meer stond te juichen, was best gek.
Dat heeft te maken met het claimen van geboorterecht. En met familiegeheimen waarvan ik niet wist dat ze er waren, maar die ik wel altijd ergens aanvoelde, zonder te weten wat het was. Intussen app ik nu al jaren meerdere keren per week met een Amerikaanse halfzus die ik nog nooit ontmoet heb. En zoek ik, net als Dorothy uit 'The Wizard of Oz' zoveel mogelijk mijn eigen Yellow Brick Road, en ik zoek lichtpuntjes, naar wat me blij maakt.
BELONGING
Ik heb altijd een fascinatie gehad voor levensverhalen, familiegeheimen, antropologie, verwantschap, het gevoel van belonging. Iedereen heeft ergens rafels in haar leven die weer steekje voor steekje aan elkaar gestitcht kunnen worden tot een nieuw geheel. Daar hoef je helemaal geen 'afstammingsonrust' voor te hebben zoals ik. Verwerken, verbinden, losmaken, aaneenrijgen en herstellen.
Een andere laag is voor mij de naam. De naam van mijn biologische vader is Joe Bourgeois. Laat Bourgeois nu ook de naam zijn van de Frans/Amerikaanse kunstenares, Louise Bourgeois. Van haar zijn die giga stalen spinnen, haar 'Mamans', en ook de ‘cloth works’, werken gemaakt uit kleding van haar jeugd, over belonging, familie en trauma. Google haar maar eens. Of lees mijn blog over haar.
Life is full of stories. Or maybe life is only stories - Ruth Ozeki
Overal in de hele wereld wordt patchwork gemaakt, en het is ook echt van alle tijden. Waar kleding werd gemaakt, bleven restjes stof over en van die restjes stof maakten vrouwen dekens. Toch zie ik het nu vooral als een Amerikaanse levende traditie. Is het je wel eens opgevallen dat je in bijna elke Amerikaanse film of serie quilts kunt spotten? Ook studenten in hun 'dorms' nemen er vaak één van huis mee. Met mijn Amerikaanse roots vind ik het extra leuk dat ik ook patchwork maak. Veel quiltblocks hebben namen en betekenissen, daar kun je mee spelen. Je kunt er hele verhalen in kwijt.
Creativiteit en het ambachtelijk proces van maken met je handen, steekje voor steekje, helpt mij ook bij het terugkomen bij mezelf. Ik ontdekte dat je erdoor uit je hoofd gaat, niet alleen doordat je met je handen iets creatiefs maakt, dat komt ook door de ritmische bewegingen die je handen maken, steekje voor steekje, het verhoogt je frequentie zonder dat je er verder iets voor hoeft te doen. Een ander soort yoga. Creativiteit is een praktische en actieve vorm van meditatie.
Via allerlei omwegen ben ik nu quiltmaker en transcriptor, en vooral de happy maker en inspirator van Slow Stitching. Steeds meer Becoming Me. Ik kan de vraag "mag ik zijn wie ik ten diepste ben?" steeds meer met ja beantwoorden.
Het allerleukste vind ik het om anderen te inspireren en te laten ontdekken hoe tof dit ambacht is. Iets maken met een diepere laag. Het liefst met stoffen die iets betekenen, door lapjes te hergebruiken, upcycling. Simpel en mooi. Ja, het is waar, patchwork maken gaat niet zo snel, maar dat is nu juist wat er zo tof aan is. Steekje voor steekje.
Bij Slow Stitching leer je hoe je dit doet, ambachtelijk patchwork maken, met online cursussen. Neem een kijkje bij mijn aanbod. Met de Startcursus Patchwork maak je een makkelijke start. Dat is dé online cursus over hoe je dat doet volgens mijn 5 fase Slow Stitching methode, met 24 korte video-tutorials, van begin tot eind. Ik heb al meer dan 60 vrouwen en één man geïnspireerd, die de prachtigste creaties maken. De resultaten die voorbij komen in de Besloten Facebook community zijn echt zo leuk!!
Twijfel je of het iets voor je is? Stuur me gerust een berichtje. Ik denk graag met je mee.