Avonturen met DNA

Ik schraapte het staafje diverse keren langs de binnenkant van mijn wang, stopte het volgens de instructies in een miniflesje en ik deed mijn DNA op de post.

Laatst stuurde ik mijn DNA op om meer over mijn familie uit te vinden. Zes weken later ontving ik de resultaten. Op een website kon ik zien welke matches ik had. Met matches bedoelen ze of je stukjes DNA deelt met mensen ergens ter wereld die ook hun DNA hebben geüpload in die databank. Ook werd duidelijk van welk werelddeel mijn DNA afkomstig is. Superleuk toch!

Mijn Amerikaanse biologische vader leeft niet meer en ik heb hem ook nooit ontmoet. Daardoor draait mijn fantasie mijn halve leven al overuren. Fantaseren is heerlijk, maar soms is concrete informatie ook heel fijn. Vandaar die test.

Af en toe krijg ik wat informatie van één van zijn Amerikaanse dochters. Uit de verhalen wist ik al dat hij half Frans-Canadees en half Iers was. Frans-Canadees van zijn vader, Iers van zijn moeder. Voor Nederlanders klinkt dat lekker exotisch, maar voor Amerikanen is zoiets heel gewoon. Ik wilde er meer over weten.

Zijn moeder heette Margaret (!). Waarom zet ik dat uitroepteken daar neer? Nou om twee redenen. De eerste lijkt me duidelijk: ik heet Margreeth. En dan heet mijn biologische grootmoeder, die mij natuurlijk niet kende en vice versa, Margaret. Tweede reden voor dat uitroepteken is omdat Margaret een Ierse naam is. In ieder geval in haar geval: in de databanken van My Heritage zie ik dat ze in 1925 als jonge vrouw van 22 jaar per schip van Ierland naar Ellis Island is gevaren. Cool!

Jeempie, Iers. Ik weet nauwelijks iets van Ierland, en ben er ook nooit geweest. Ik heb nu al zin om de migratiegeschiedenis van Ieren verder uit te diepen. Als ik om me heen kijk hier in mijn woonkamer valt wel op dat er allerlei Ierse boeken en films te vinden zijn. De boeken van Sally Rooney, Emily Pine, Frank McCourt, PS I Love You. En met mijn koor zing ik de mooiste Ierse lullaby’s. Ook zie ik meteen de roman ‘Brooklyn’ van Colm Toibin staan. Ken je dat boek, over een Ierse jonge vrouw die in haar uppie in vorige eeuw emigreert naar New York en daar een leven opbouwt? Dat verhaal kan ik nu helemaal plakken op mijn Ierse oma Margaret!

Ik ben helemaal blij met mijn DNA uitslag. Iers bloed! Overigens ook leuk om te vertellen: voor een aardig deel is mijn DNA Engels en Scandinavisch, en voor een fors percentage Frans-Canadees. Heel gek, daar heb ik helemaal geen beeld bij. Er is me verteld dat Nederlands DNA niet bestaat, dat valt onder het Engelse en Scandinavische deel. En een kwart van mijn DNA uit de categorie Iers/Welsh/Schots, met daarbij de speciale vermelding dat dat van mij vooral komt uit vier Ierse counties, Mayo, Galway, Sligo en Roscommon. Ik weet nu dat ik mijn blauwe ogen met donkerbruin haar – dat verder niet in de familie voorkomt – heb door mijn Ierse bloed. Dat staat ook in een prachtig oud handschrift vermeld bij mijn grootmoeders naam in de passagierslijsten van Ellis Island. Wat je al niet te weten komt met zo’n DNA testje.

Ook kan ik nu gaan uitzoeken wat voor patchwork er in Ierland gemaakt wordt, want dat weet ik ook niet. Mooi om nu toe te gaan voegen aan mijn repertoire!